Leczenie nadpotliwości za pomocą wstrzykiwania botoksu
Pocenie się jest procesem fizjologicznym. Stanowi jeden z kluczowych z mechanizmów termoregulacji organizmu, a ponadto wraz z potem wydalanych jest wiele substancji, metabolitów oraz ksenobiotyków. Niestety, ten naturalny i pożądany dla naszego organizmu proces często przybiera patologiczne formy. Zaliczamy tutaj nadpotliwość.
Czym jest nadpotliwość?
Nadpotliwość jest to stan nadmiernej aktywności gruczołów potowych, która sama w sobie nie jest dla organizmu groźna, jednak może powodować dyskomfort psychiczny chorego, a także świadczyć o różnych stanach patologicznych obecnych w jego organizmie, np. chorób tarczycy, nerek, czy też cukrzycy. Nadpotliwość może wynikać także z nadmiernego stresu, nadwagi, otyłości, zmian hormonalnych w przebiegu menopauzy, czy też z nadużywania używek takich jak tytoń czy kofeina. Jeśli problem, jakim jest nadpotliwość nas dotyczy, należy udać się do dermatologa, aby poznać jego podłoże oraz dobrać odpowiednią metodę leczenia. Najbardziej krępującymi i kłopotliwymi odsłonami tego problemu jest nadpotliwość głowy i twarzy, a szczególnie nadpotliwość czoła, ale także nadpotliwość dłoni.
Istnieją różne metody radzenia sobie z problemem nadmiernego pocenia się. Niestety, większość z nich są to metody chwilowe, wymagające systematyczności w stosowaniu oraz nienadające się na wszystkie obszary ciała, które mogą zostać dotknięte nadpotliwością. Spośród takich metod wyróżnić można wszelkiego rodzaju blokery, antyperspiranty, dezodoranty oraz zasypki i tabletki. Dość innowacyjną i cieszącą się coraz to większą popularnością metodą leczenia objawów nadpotliwości, są zastrzyki botoksu na miejsca nią objęte.
Botoks na nadpotliwość
Botoks na nadpotliwość stosuje się zwykle na obszarach takich jak stopy, pachy, dłonie i twarz, jednak ze względu na stosunkowo niewielką ilość metod alternatywnych najczęściej iniekcje botoksu stosuje się w przypadku właśnie twarzy i dłoni. Mechanizm działania tej metody polega na blokowaniu aktywności gruczołów potowych na poziomie przekaźnictwa nerwowego. Czy botoks na nadpotliwość wykazuje stałe działanie? Niestety nie, jednak z zależności od miejsca objętego problemem, czynników osobniczych i rodzaju zastosowanego preparatu, efekt otrzymuje się przez sześć do nawet dwunastu miesięcy, a po tym czasie zabieg należy powtórzyć.
Przebieg zabiegu
Zabieg iniekcji botoksu w celu zniwelowania objawów nadpotliwości w przypadku każdego obszaru ciała wygląda podobnie.
Wstrzykiwanie botoksu w dłonie poprzedzane jest podaniem znieczulenia miejscowego. Przed zabiegiem konieczne jest także określenie obszarów dłoni, w których występuje wzmożona aktywność gruczołów potowych, co możliwe jest dzięki zastosowaniu tak zwanego testu jodowo-skrobiowego, zwanego także testem Minora, w czasie którego dłoń smaruje się jodyną i posypuje skrobią ziemniaczaną. Miejsca, których dotyczy nadpotliwość, w ciągu kilku sekund zmieniają kolor na intensywnie granatowy. Następnie miejsca te są zaznaczane, po czym podskórnie aplikuje się w nie niewielkie ilości toksyny botulinowej. W przypadku gdy chcemy zastosować botoks na czoło, również wymagane jest znieczulenie miejscowe. Poza tym procedura wygląda analogicznie jak w przypadku dłoni. Ważne jest, aby przed zabiegiem nie używać na twarz żadnych produktów kosmetycznych.
Efekty zabiegu są widoczne już kilka dni od jego wykonania.
Botoks na nadpotliwość – zalecenia po zabiegu, możliwe powikłania i przeciwwskazania do wykonania zabiegu.
Po wykonaniu zabiegu należy, przez okres kilku dni od jego wykonania, unikać drażnienia miejsc iniekcji. Przez kilka dni od zabiegu niewskazana jest także nadmierna ekspozycja miejsc, na których wykonany był zabieg, na światło słoneczne oraz korzystanie z solarium. Po wykonaniu iniekcji na dłoniach wskazane jest zabezpieczenie ich bawełnianymi rękawiczkami.
Po wykonanym zabiegu mogą pojawić się pewne, niegroźne powikłania, wśród których najczęściej znajdują się obrzęki, zaczerwienienie, ból, siniaki, reakcje alergiczne oraz infekcje w miejscach iniekcji.
Botoks na nadpotliwość nie powinien być stosowany przede wszystkim u kobiet ciężarnych oraz karmiących piersią, ale także u osób cierpiących na choroby przebiegające z zaburzeniami przewodnictwa nerwowo-mięśniowego takie jak stwardnienie zanikowe boczne, u osób z nadwrażliwością na którykolwiek ze składników preparatu, w przypadku infekcji w miejscu zabiegu oraz, gdy pacjent jest w trakcie leczenia antybiotykami aminoglikozydowymi.