Łysienie bliznowaciejące

Czym jest łysienie bliznowaciejące?

Łysienie bliznowaciejące to zespół chorób zaburzających rozwój skóry, którego konsekwencją jest trwała i nieodwracalna utrata włosów. W wyniku choroby mieszki włosowe zostają zastąpione tkanką łączną włóknistą, przez co niemożliwa jest ich regeneracja. Jest to rzadka choroba, na którą statystycznie zapada 3% populacji z których większością są kobiety.

Objawy

Pierwsze objawy łysienia bliznowaciejącego nie różnią się zbytnio od innych rodzajów łysienia, jednak w miarę postępu choroby można zauważyć nowe symptomy. Najczęściej towarzyszącymi pojawianiu się łysych, rozrastających się placów na głowie są dolegliwości takie, jak: swędzenie, pieczenie, ból, zaczerwienienie skóry głowy, puchnięcie oraz łuszcząca się skóra. W przypadku łysienia towarzyszącemu zmianom nowotworowym w organizmie, w ranach na głowie mogą pojawić się komórki nowotworowe.

Przyczyny łysienia bliznowaciejącego

Istnieje wiele przyczyn prowadzących do powstania tego typu patologii. Do urazów, które mogą się do tego przyczynić, zaliczają się:

• oparzenia ogniem
• oparzenia chemiczne
• rany i otarcia naskórka
• odmrożenie
• napromieniowanie

Łysienie bliznowaciejące może również powstać w skutek przebycia miejscowych infekcji wirusowych, bakteryjnych, grzybicznych i pierwotniaczych. Choroby tego typu sprzyjają powstawaniu stanu zapalnego, który opanowuje mieszki włosowe. W naturalnym procesie organizmu, którego celem jest wyleczenie stanu zapalnego i ran, wytwarzają się komórki i substancje walczące z zakażeniem, jednak w procesie leczenia uszkadzane zostają także i zdrowe tkanki. Powstała w takim procesie blizna uniemożliwia regenerację włosów, powodując nieodwracalne łysienie.

Czytaj też: Portal Dermatologiczny – wszystko o chorobach skóry

Łysienie bliznowaciejące towarzyszy również w wadach ogólnorozwojowych, do których zaliczyć można rozszczep kręgosłupa, wodogłowie czy zajęczą wargę. Jest również dziedziczna, a na jej występowanie ma wpływ wiele czynników genetycznych, wśród których można wymienić między innymi:

• nietrzymanie barwnika
• pęcherzowe oddzielanie się naskórka
• wrodzony niedorozwój skóry
• choroba Dariera
• genodermatozy

Leczenie łysienia bliznowaciejącego

Patologia ta należy do chorób nieodwracalnych. Dotąd nie udało się stworzyć leku, który zapobiegałby wypadaniu włosów. W takim przypadku przeprowadza się jednak leczenie, które ma spowalniać a nawet zatrzymywać rozwój choroby, niestety nie istnieje możliwość, by gołe miejsca ponownie obrosły włosami.

Leczenie farmakologiczne skupia się na zahamowaniu postępowania choroby i usunięciu przyczyn jej powstawania. W tym celu stosuje się środki antygrzybiczne, antybiotyki  i środki przeciwzapalne.

Chirurgiczne leczenie łysienia bliznowaciejącego polega na usunięciu tkanki pokrytej bliznami i zaciągnięciu na ubytek skóry zdrowej. Możliwe jest również przeprowadzenie przeszczepu skóry lub włosów, który skutecznie pomaga wypełnić powstałe w procesie choroby łyse placki. Podjęcie tego sposobu leczenia jest możliwe, jeśli powierzchnia zabliźnionej tkanki nie przekracza 30% owłosionej powierzchni głowy. Przy większym zabliźnieniu wydłuża się pobyt pacjenta w szpitalu i możliwe komplikacje po przeprowadzeniu zabiegu, dlatego nie rekomenduje się go, choć możliwe jest przeprowadzenie zabiegu i w takiej sytuacji. Leczenie chirurgiczne nie daje jednak pewności, że nawet po przeszczepie objawy chorobowe nie wystąpią ponownie.